Δωρεάν πανεπιστήμιο, ταπεινές απαιτήσεις… ;

Κι αφού συνηθίσαμε να θεωρούμε εντελώς φυσιολογικό ότι πληρώνουμε τα μαλλιοκέφαλά μας για να μπει ένα παιδί σ’ ένα διαλυμένο πανεπιστήμιο για πτυχίο σχεδόν παντελώς απαξιωμένο πλέον, κι αυτό να το λέμε ‘δωρεάν παιδεία’, πρέπει να μάθουμε κιόλας ότι ανάλογη θα είναι κι η απαίτηση για την αγορά εργασίας που θ’ αποταθεί ο συγκεκριμένος πτυχιούχος γνωρίζοντας εξ αρχής ότι είναι υπεράριθμος…

Διότι, όταν μια οικογένεια αποφασίζει να επενδύσει στην πραγματική εξειδίκευση και γνώση του παιδιού της που διαβάζει κι εκπαιδεύεται με τα κριτήρια και τους κανόνες πανεπιστημίων και χωρών που έχουν επιτυχημένη πορεία τόσο στην παιδεία τους όσο και στην αγορά εργασίας και την οικονομία τους, φυσικά έχει κι ανάλογες απαιτήσεις με την ολοκλήρωση των σπουδών…

Σε μια κατεστραμμένη χώρα οικονομικά, χωρίς σχεδιασμό, προοπτική, στρατηγική λογική και ούτε καν ν’ αχνοφαίνεται ανάπτυξη, απορεί κανείς, πώς θα μπορέσουν ν’ απορροφηθούν στελέχη κι επιστήμονες, με τη μόρφωση και την εξειδίκευση που δίνουν ξένα πανεπιστήμια. Το κυριότερο όλων όμως είναι, αν θα υπάρξει η δυνατότητα από ελληνικές εταιρίες, με το κόστος λειτουργίας που πλέον καλούνται ν’ αντεπεξέλθουν στη σύγχρονη ελληνική αγορά, ν’ απασχολούν στελέχη εκπαιδευμένα σε ξένα πανεπιστήμια, με τις ανάλογες οικονομικές απαιτήσεις φυσικά…

Διότι, ένας φοιτητής που έχει πραγματικά κοπιάσει να εισαχθεί σε ένα ξένο αξιόλογο πανεπιστήμιο, ν’ ανταγωνισθεί ως ξένος, συμφοιτητές του που έχουν ήδη τη νοοτροπία της ορθής παιδείας της χώρας που εδρεύει το πανεπιστήμιο, να ξεπεράσει όλα εκείνα που τον τραβούν πίσω κι αποτελούν την θλιβερή πραγματικότητα της ελληνικής παιδείας, να επενδύσει σε χρόνο και χρήμα, όταν βγαίνει στην αγορά εργασίας, φυσικά έχει απαιτήσεις για ανάλογες αποδοχές και προοπτικές.

Αντιθέτως, ένας φοιτητής που με ειδίκευση στην παπαγαλία κάποιων συγκεκριμένων μαθημάτων, με διάβασμα ενός έτους και πολλά, πολλά, πολλά φροντιστήρια, καταφέρνει να περάσει σ’ ένα  ημιλειτουργόν πανεπιστήμιο, με εγκαταστάσεις και υποδομή συνεχώς υποβαθμιζόμενη, με κακοπληρωμένους καθηγητές, με την απειλή καταλήψεων και απώλειας ολόκληρων εξαμήνων χωρίς λόγο, όταν επιτέλους καταφέρει να πάρει το πτυχίο του, πόσο θεωρεί ότι αξίζει ως επιστήμονας να διεκδικήσει αυτά που άλλοι, σε ορθά λειτουργούσες χώρες, θεωρούν αυτονόητα;

Όταν γνωρίζει απ’ τη στιγμή που ξεκίνησε τις σπουδές του, ότι είναι υπεράριθμος στην αγορά εργασίας της χώρας του κι ότι το πιθανότερο είναι ν’ ασκήσει οποιαδήποτε άλλο επάγγελμα για να βιοπορισθεί, με μισθό πείνας, ονειρευόμενος ότι μπορεί μετά από καμιά δεκαετία, να βρει κάτι παρεμφερές στο αντικείμενο που είχε εξειδικευθεί κι ίσως κάτι θυμάται ακόμη απ’ αυτά που είχε σπουδάσει, πόσο έτοιμος είναι ν’ απαιτήσει να στήσει τη ζωή και τα όνειρά του πάνω σ’ αυτό που σπούδασε;

Όταν περιμένει επί χρόνια, με το χαρτζιλίκι του παππού και των γονιών, αραχτός σε καφέ, μαθαίνοντας να τεμπελιάζει και να παραπονιέται για όλους και για όλα, ενώ ο συνάδελφός του του εξωτερικού, ήδη έχει βρει την πρώτη του δουλειά και ξεκίνησε να στήνει τη ζωή του, πώς να νιώσει δυνατός και με αρκετή αυτοπεποίθηση ώστε να βρει τη θέση του στον κόσμο;

Κι αυτό είναι το χειρότερο απ’ όλα τα τραγικά που μας συμβαίνουν ως χώρα χρεοκοπημένη που απλώς συνεχίζει την ελεύθερη πτώση. Η ανασφάλεια των νέων της που δηλώνουν έτοιμοι να την εγκαταλείψουν κι απλώς δεν υπάρχουν επιχειρήματα για ν’ αποτρέψουν αυτή την απόφαση.

Η τραγική διαπίστωση ότι μόνο οι τεμπελχανάδες βολεμένοι που θεωρούν εξασφάλιση το χαρτζιλίκι της σύνταξης του παππού και διασφάλιση μέλλοντος την εθνική σύνταξη, μόνο αυτοί θα μπορούσαν να κοιμούνται ήσυχοι πλέον στη σύγχρονη Ελλάδα. Ακόμη κι εκείνοι που ίσως θα είχαν μια προοπτική στην οικογενειακή επιχείρηση, με την τακτική των τελευταίων μηνών, απλώς συσσωρεύουν χρέη πλέον, απευθυνόμενοι σε ένα καταναλωτικό κοινό που πλέον μόνο στα δεύτερης και τρίτης ποιότητας προϊόντα μπορεί ν’ απευθύνεται…

Η όποια ανάπτυξη περιμένουμε εναγωνίως να έρθει στη χώρα, με την οικονομία στη σημερινή της κατάσταση, μάλλον αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός ότι θα προέρχεται από Έλληνες επενδυτές, με τράπεζες διαλυμένες και οικονομία τελειωμένη. Οι ξένοι επενδυτές, το μόνο που θα ζητήσουν απ’ την ελληνική αγορά εργασίας θα είναι βαστάζοι κι εργάτες, έστω και με πανεπιστημιακά πτυχία. Και λόγω της μακράς ανεργίας, τα ψίχουλα που θα δίνουν, θα φαντάζουν όαση στην ξηρασία. Τα στελέχη δε, θα είναι φυσικά απόφοιτοι αξιόλογων ξένων πανεπιστημίων με μεταπτυχιακά με βαρύτητα και φυσικά την ανάλογη προϋπηρεσία σε υγιείς επιχειρήσεις που μόνο στο εξωτερικό βρίσκονται… φυσικά.

Με το κλίμα έτσι διαμορφωμένο, ποιος μπορεί άραγε να κατηγορήσει τα παιδιά και τις οικογένειες εκείνες που προτιμούν να στερηθούν την πολύτιμη πατρίδα, ώστε να στήσουν τη ζωή τους, με δυνατότητα σχεδιασμού και προγραμματισμού για το μέλλον;  

Πριν φτάσουμε λοιπόν να κρίνουμε τους καλύτερους, τους άριστους ή τέλος πάντων εκείνους που μπορούν να κάνουν μεγάλα όνειρα και να στοχεύουν ψηλά, ας κοιτάξουμε χωρίς φίλτρα και παρωπίδες την κατάντια γύρω μας και τις δυνατότητες διεκδίκησης και εξέλιξης που δίνει ή διαφαίνεται ότι μπορεί να δώσει, το κράτος μπάχαλο που ταλαιπωρούμαστε, όσοι είμαστε ακόμη εδώ.