Ρεαλιστικές λύσεις κι όχι θεωρητικές μεταρρυθμίσεις…

Την έννοια του ‘μη περαιτέρω’ είναι σαφές ότι προσεγγίζει η χώρα με τις μεγάλες κινητοποιήσεις των πολιτών να εκφράζουν αυτό που ελλοχεύει εδώ και μήνες και την κυβέρνηση να βρίσκεται σε πλήρες αδιέξοδο έστω κι αν υπαναχώρησε πλήρως της ιδεολογικής της βάσης αποδεχόμενη ότι η θεωρία είναι παρασάγγας μακριά απ’ την πραγματικότητα…

Μεταξύ των άλλων άλλοθι που έχουμε χάσει πλέον, είναι το αποκούμπι των φιλοσοφικών πολιτικών ρευμάτων που θα μπορούσαν να δώσουν λύση στα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει ο πλανήτης σε κάθε γωνιά του πλέον. Το μόνο ασφαλές συμπέρασμα που έχει εξαχθεί είναι ότι το απρόβλεπτο της ανθρώπινης φύσης, μόνο να αναλυθεί εκ των υστέρων μπορεί και πάντως σίγουρα όχι να υπολογισθεί ως σταθερά, σε κάθε πρόβλεψη πολιτικής θεωρίας ή πρότασης διακυβέρνησης και λειτουργίας ενός συνόλου.

Κι όμως, έχουν μείνει ακόμη προτάσεις πολιτικής λειτουργίας αλλά και οργάνωσης συνολικά μιας κοινωνίας, που περιμένουν στωικά ως μυθιστορηματικά πονήματα, δίνοντας ελπίδα σε κάποιους που όλο και συχνότερα πλέον μπορούν να χαρακτηρισθούν αιθεροβάμονες, ότι μπορεί να γίνει αλλαγή εκ βάθρων σε ένα σύνολο και στη συνέχεια αυτό να εξαπλωθεί ώστε να επιφέρει μια άνοιξη στη λειτουργία των κρατών του πλανήτη.

Κι αν αυτά μπορούν να αναλύονται σε άλλες χώρες που τέλος πάντων έχουν λύσει τα βασικά τους προβλήματα κι ασχολούνται με τα καινούργια και σύγχρονα που εμφανίστηκαν αίφνης για όλους στον πλανήτη, όπως η τεράστια μετακίνηση πληθυσμών, σε χώρες σε ελεύθερη πτώση όπως η δική μας, φυσικά αποτελεί απαγορευμένη πολυτέλεια, τέτοια ενασχόληση.

Ήδη έχει γίνει δημόσια παραδοχή της μοναδικότητας της περίπτωσης της Ελλάδος καθώς κι η αποτυχία του πειράματος απ’ τους δανειστές που οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο. Κι όπως διαφαίνεται, το πλήρες αδιέξοδο έχει πλέον ξεκάθαρα εμφανισθεί κι οι μέθοδοι που προσπαθούν να το άρουν είναι κι αυτές λανθασμένες, είτε από πειραματική διάθεση, είτε λόγω στόχων που εμείς δε γνωρίζουμε…

Εκείνοι που έχουν τις λύσεις όμως και τις προτάσεις που θα μπορούσαν να φέρουν θετικά αποτέλεσμα, είναι οι ελάχιστοι στο σύνολο των μπερδεμένων και παραπλανημένων, των αναγκασμένων να συνθηκολογήσουν και των ανήμπορων να τηρήσουν όσο αφειδώς υποσχέθηκαν. Διότι, λύσεις που μπορούν να προταθούν και ν’ αναμένονται αποτελέσματα, υπάρχουν κι ας μην είναι γραμμένες πουθενά ή ας μην τις έχει υπαγορεύσεις κάποιος έστω και μυθιστορηματικά.

Πρόκειται για τις προτάσεις που μπορούν να προκύψουν απ’ την ανάλυση των λαθών του παρελθόντος, των στόχων της χώρας για το μέλλον και της απλής λογικής όπως αυτή διαμορφώνεται με τα νέα δεδομένα της χώρας σήμερα. Και φυσικά αφορούν στους κανόνες λειτουργίας μιας ελεύθερης αγοράς, με όσο το δυνατόν περιορισμένο το κράτος και φυσικά με νέες συμφωνίες με τους δανειστές ώστε να δοθεί ο απαραίτητος χώρος για ν’ ανασάνει η οικονομία της χώρας.

Αυτά όμως, πρέπει να στοιχειοθετηθούν, να κοστολογηθούν, να διαμορφωθούν σε συγκεκριμένες προτάσεις λαμβάνοντας υπόψιν όλα τα σύγχρονα δεδομένα και φυσικά με ρεαλιστική καταγραφή των όσων χρειάζεται, δικαιούται αλλά και χρωστάει η χώρα.

Ποιος θα μπορέσει να το κάνει αυτό πράξη; Όλο και περισσότερο ακούγονται τα περί χούντας ή οικουμενικής κυβέρνησης ή τέλος πάντων κάτι συγκλονιστικό κι ακραίο που μόνο μπορεί πλέον να δώσει ένα σκούντημα να πάμε παρακάτω ως κράτος.

Αν κάποιος αφήσει στην άκρη τον θόρυβο και την περιττή φασαρία που γίνεται από διάφορους τσαρλατάνους οικονομολόγους, πολιτικούς και πολιτικίσκους, προς χάρη της δημοσιότητας, θ’ ανακαλύψει ότι υπάρχουν και σοβαρές προτάσεις, κοστολογημένες κι άκρως ρεαλιστικές που αξίζουν να ονομάζονται σοβαρές μεταρρυθμίσεις και θα μπορούσαν να δώσουν λύσεις.

 Η σοβαρότητα της κατάστασης όμως, όσο κι αν είναι ξεκάθαρο ότι οι περισσότεροι δεν την έχουν συνειδητοποιήσει, επιβάλλει σοβαρότητα κι από όλες τις πλευρές και τα άτομα. Θεωρητικές αναλύσεις και ατέρμονες συζητήσεις με προσεγγίσεις που κάποτε φάνταζαν ενδιαφέρουσες, από άτομα που δεν έχουν καμιά σχέση με την σκληρή οικονομική πραγματικότητα όσο κι αν έχουν εντρυφήσει στο διάβασμα, με κάθε λεπτομέρεια ιστορικής ή μυθιστορηματικής προσέγγισης συστημάτων και θεωρητικών προτάσεων, αποτελούν απαγορευτικές πολυτέλειες.  

Η επιλογή των πολιτών, ως ακροατήριο, είναι κομβική στις τάσεις που θα επικρατήσουν στην κοινωνία και θα επηρεάσουν την πολιτική της χώρας άρα και τις οικονομικές της επιλογές. Οι αιθεροβάμονες ονειροπόλοι, λάτρεις του ‘τι θα μου άρεσε να γίνει’ ή του ‘τι θα μπορούσε να γίνει’, ήρθε η ώρα να μπουν το περιθώριο και να σωπάσουν, τουλάχιστον μέχρι να επανέλθει στη χώρα η δυνατότητα να υπάρχει χρόνος ν’ ακουσθούν και πάλι θεωρίες.

Τώρα, την ώρα της πράξης και των μεγάλων αποφάσεων, εκείνο που προέχει είναι η ρεαλιστική αντιμετώπιση των τεράστιων αδιεξόδων κι η στιγμή που πρέπει ν’ ακούσουμε όλοι, εκείνους που βιώνουν τη σκληρή πραγματικότητα και μπορούν ν’ αρθρώσουν λόγο και προτάσεις που θα μπορούσαν να μας βγάλουν απ’ το αδιέξοδο.    

Δεν υπάρχει τστιτάτο που να μην το έχουμε καταλύσει ως λαός και κανόνας της οικονομίας που να μην τον έχουμε, τουλάχιστον θέσει σε αμφισβήτηση! Απ’ τη στιγμή που δε μπορούμε να πάρουμε τη χώρα και να ζήσουμε σε άλλο πλανήτη, είναι απαραίτητο να σοβαρευτούμε, να πάψουμε να πολυλογούμε ως ειδήμονες όλοι και να επιτρέψουμε ν’ ακουσθούν οι ελάχιστες υγιείς φωνές που θα τολμήσουν να βγουν στο προσκήνιο όταν θα κάτσει ο κουρνιαχτός της υστερίας και της πολιτικής σπέκουλας.

Ίσως αυτή να είναι κι η μεγαλύτερη αλλά κι η πρώτη σοβαρή μεταρρύθμιση που επιβάλλεται να γίνει στη χώρα και μάλιστα χωρίς να μας την επιβάλλει κανείς αλλά από επιλογή μας, δημοκρατικά και ώριμα επιτέλους κι όχι ανώριμα και χωρίς δεύτερη σκέψη όπως ψηφίζαμε μέχρι σήμερα που φτάσαμε στην κατάντια που βιώνουμε…