Πρώτα επιστροφή στην κανονικότητα….

Για να πάμε εκεί που στοχεύουμε, όταν έχουμε ξεφύγει και πολύ μάλιστα…, προέχει να επιστρέψουμε στην κανονικότητα ώστε να συνεχίσουμε την πορεία προς τον στόχο…

Η λέξη ‘εκτροχιασμός’ έχει πλέον νέα σημασία στις μέρες μας, ειδικά σε ό,τι αφορά τα δημόσια πράγματα, από οικονομικά και πολιτικά, μέχρι κοινωνικά κι αξιακά. Καθημερινή σχεδόν η διαπίστωση ότι η πείνα για εξουσία κι αποκατάσταση, των ‘αριστερών’ μπουλουκιών που έπεισαν και ψηφίστηκαν να κυβερνήσουν, είναι ατελείωτη κι όσο πλησιάζει ο κίνδυνος να χαθεί η κουτάλα , τόσο αγριεύει κι αυξάνεται!

Αδυναμία διεκπεραίωσης όσων κραύγαζαν ν’ αναλάβουν για να διορθώσουν, συνεχή σκάνδαλα προσλήψεων συγγενών και φίλων, ανικανότητα σε όλα σχεδόν, κρυμμένα ακίνητα και ρευστό από κληρονομιές και επαγγελματικές δραστηριότητες. Ήξεραν πάρα πολύ καλά ποιο κράτος πάσχιζαν να κυβερνήσουν, το είχαν μελετήσει πάρα πολύ καλά κι αποφάσισαν να συνεχίσουν το χειρότερο απ’ όλα εκείνα που στηλίτευαν δημοσίως.

Και ξάφνου, όλα αυτά φωτίστηκαν περισσότερο με την εκλογή του φιλελεύθερου, φερέλπιδος που κέρδισε στις εσωκομματικές κάλπες, αντιπάλους, το κόμμα και το επώνυμό του… Και καλείται τώρα να οργανώσει τον μηχανισμό, να μεταφέρει λίγο πιο προς το κέντρο το κόμμα και να προετοιμαστεί για εξουσία. Ήρθε η σειρά του μάλλον κι οι νεοδημοκράτες ή όσοι ψήφισαν τέλος πάντων, το κατανόησαν κι έδωσαν την ευκαιρία. Κι έπεται η ευκαιρία να κυβερνήσει φυσικά…  

Πριν φτάσει όμως να ξεκινήσει ο επόμενος, όποιος κι αν είναι, να κυβερνήσει αυτό το συνονθύλευμα εκκρεμοτήτων που ονομάζουμε κράτος, απαραίτητη είναι η επιστροφή στην κανονικότητα, τη λογική, αυτό που επικρατεί κι έχουμε συνηθίσει στον πλανήτη να ονομάζουμε λειτουργία κράτους.

Πρόκειται για μια λειτουργία που οι λαοί που μας δανείζουν για να υπάρχουμε, το θεωρούν αυτονόητο ενώ εμείς καταντήσαμε να το θεωρούμε ‘επώδυνες μεταρρυθμίσεις’. Κι ενώ είχαμε πλησιάσει να ξεκινήσουμε να διορθώνουμε πολλά κακώς κείμενα, ξαναγυρίσαμε στο στρεβλό και λάθος με αποτέλεσμα σήμερα να υπάρχει βάσιμη υποψία ότι δύσκολα μπορεί να λειτουργήσει φυσιολογικά αυτό το κράτος.

Είχαμε τα παλαιοκομματικά που είχαν ενσωματωθεί ως επιβεβλημένα στα κόμματα εξουσίας, είχαμε όλο το σύστημα να μας εκπαιδεύει να τα δεχτούμε και να μάθουμε να λειτουργούμε με τον συμβατό τρόπο κι όταν ανακαλύψαμε το μέγεθος της στρεβλότητας, επιλέξαμε, κατά πλειοψηφία, είπαμε να επιλέξουμε το φρέσκο, το διαφορετικό, το προοδευτικό, το παρακάτω βρε παιδί μου!

Τώρα που διαπιστώσαμε τι σημαίνει φρέσκια στρεβλότητα, πλούσιοι αστοαριστεροί, σύγχρονοι επαναστάτες κρατιστές, άριστοι γνώστες της οικογενειοκρατίας στις προσλήψεις και στην ξεκάθαρη διαπίστωση της έννοιας ‘τα δικά μας τα παιδιά’, αποφασίσαμε ότι θέλουμε ν’ απαλλαγούμε απ’ το φρέσκο και σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα μάλιστα.

Είναι σαφώς περισσότεροι πλέον οι Έλληνες που μπορούν αριθμητικά ν’ αναφέρουν τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν ώστε να μπορούμε και πάλι να ελπίζουμε για επιστροφή στην ελπίδα. Μέσα απ’ την καθημερινή ταλαιπωρία, την αβάσταχτη επιβάρυνση πλασματικών χρεών, την πλήρη διάλυση των περισσότερων τομέων του κράτους, γίναμε όλοι πλέον ειδικοί στις διορθώσεις που επιβάλλονται. Με τα πρόσωπα έχουμε ένα θέμα καθώς και με το ξεκαθάρισμα της έννοιας του φιλελευθερισμού που βγήκε απ’ το ντουλάπι μετά δόξης και τιμής τις τελευταίες μέρες!

Ακόμη και παλαιοί σοσιαλιστές έπαθαν ένα πολιτισμικό σοκ λατρείας προς τις φιλελεύθερες ιδέες προσπαθώντας μάλιστα να δικαιολογήσουν παραφιλολογία τύπου νεοφιλελευθερισμός, που μέχρι πριν λίγα χρόνια αποτελούσε ένα απ’ τα σημαντικότερα επιχειρήματα εναντίον εκείνων που υποπτευόταν ότι υποστηρίζουν φιλελεύθερες ιδέες.

Πλησιάζει η εποχή λοιπόν που θ’ ανακαλύψουν οι νεόκοποι φιλελεύθεροι ότι δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα στην ελεύθερη αγορά με το μικρότερο κράτος. Εκεί επικρατεί η δουλειά, η αριστεία, ο ανταγωνισμός, το ρίσκο, η επένδυση που απαιτεί σταθερό περιβάλλον και φυσικά πολύ μικρότερο τον ρόλο των πολιτικών και της πολιτικής.

Κι αν αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός να φτάσουμε να ζούμε σε ένα φιλελεύθερο κράτος, η όποια διόρθωση έστω προς αυτή την κατεύθυνση περιέχει πολύ αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα, ειδικά από κείνους που θ’ αναλάβουν να μας εκπαιδεύσουν να το δεχτούμε και να ζήσουμε σε τέτοιες συνθήκες.

Όσο χάνεται χρόνος με τους κρατιστές στη διακυβέρνηση κι όσο οι κακοί διαπραγματευτές οδηγούν τη χώρα σε ακόμη δυσκολότερες δεσμεύσεις που έχει αποδειχθεί ότι δε διορθώνονται στη συνέχεια, τόσο πιο δύσκολη θα είναι η επιστροφή στην κανονικότητα που μετά θα πρέπει να οδηγήσει στη νέα λειτουργία που έχει επιτύχει σε πολλά κράτη και πάντως σε κείνα που μας δανείζουν και υπάρχουμε.

Αλίμονο μόνο, μη χρειαστούμε τόσο χρόνο και τόση προσπάθεια, για την επιστροφή, όσο χρειάστηκε για να εκτροχιαστούμε τελείως και να καταντήσουμε να βιώνουμε το σημερινό μπάχαλο, έχοντας πλέον ένα κράτος μοναδικό στον κόσμο, σε κανόνες λειτουργίας, χρέος, ανεκτικούς πολίτες και χωρίς ιδεολογικό αφήγημα κυβέρνηση…