Έμειναν τα αποκόμματα και οι μαριονέτες ….

Να κάτι συνιστώσες που δεν ευθυγραμμίστηκαν, να κάτι φιλόδοξοι πάλαι ποτέ «ωραίοι» σοσιαλιστές, να κάτι «περήφανες» ψηλές δεξιές, να και κάτι αντιφρονούντες φωνακλάδες που δεν νοούν να περιμένουν τη σειρά τους για αρχηγοί, ο κάθε πικραμένος έκανε κόμμα στην Ελλάδα!

Κι έρχεται εκείνη η αποφράδα, η ρημάδα, η στιγμή που όλοι φοβούνται ή κρυφά περιμένουν εναγωνίως, που πρέπει ν’ αποδείξουν ότι έχουν σθένος τελικά και το «λέει η περδικούλα τους»! Κι εκεί πέφτει το κλάμα! Αποδεικνύεται ότι ισχύει εκείνο το περίφημο «θεωρία επισκόπου και καρδία μυλωνά»!

Διότι, όταν στήνουν τα κόμματα, όλοι ονειρεύονται καραμπόλες που μπορεί να τους οδηγήσουν στην εξουσία ή οι πιο φιλόδοξοι, την τύχη ενός Στεφανόπουλου, επί δυο 5ετίες Πρόεδρος Δημοκρατίας. Έλα όμως που άλλαξαν το πράγματα και τώρα χρειάζονται άμεσες και δυναμικές αποφάσεις κι ενίοτε οι αρχηγοί να τραβούν μπροστά με αποφασιστικότητα ώστε να στηρίζουν τη συλλογική προσπάθεια που πλέον μετράει πολλές και σημαντικές θυσίες που δεν επιτρέπουν πισωγυρίσματα…

Έλα που τα πράγματα απαιτούν χτύπημα του χεριού στην κόψη του μαχαιριού! Έλα που αποδεικνύονται απολύτως αναλώσιμοι οι πάλαι ποτέ σοβαροί και φερέλπιδες που από μόνοι τους καίγονται τελικά! Έλα που αποδεικνύεται πολύ σκληρότερο το σύστημα ακόμη και γι’ αυτούς που θεωρούν ότι το κοροϊδεύουν και το χρησιμοποιούν επί δεκαετίες! Γιατί ισχύει κι εκείνο το σοφό: «όσο πιο ψηλά ανεβαίνει στο δέντρο η μαϊμού, τόσο περισσότερο φαίνονται τα οπίσθιά της»…

Κι έτσι, από κει που είχαμε γεμίσει με κόμματα που με ηχηρότατους τρόπους δημιουργήθηκαν και με τρανταχτά ονόματα στελεχώθηκαν, καταντήσαμε τώρα να είμαστε γεμάτοι από «αποκόμματα», κουρέλια της πολιτικής που αποδεικνύουν στην πρώτη δυσκολία ότι ο μοναδικός συνδετικός τους κρίκος είναι η προοπτική της εξουσίας, έστω κι από καραμπόλα… Από κάποια, το περιμένεις απ' την αρχή της δημιουργίας τους! Από κάποια άλλα όμως, αποτελεί δυσάρεστη έκπληξη μια τέτοια εξέλιξη! Κι εκεί είναι που το πέσιμο απ’ το δέντρο γίνεται άσχημα και με πολλαπλά τραύματα, τα περισσότερα δύσκολα ιάσιμα…

Διαλυθήκαμε ως κοινωνία και μάλλον καλά έγινε τελικά αφού είχαμε χτίσει πάνω στην άμμο κι ήταν παραπάνω από δεδομένο ότι θα γινόταν κάποια στιγμή! Το πολιτικό μας σύστημα απεδείχθη παραπάνω από άχρηστο και «λίγο» να διαχειριστεί τα κοινά μας. Έστω και την ύστατη στιγμή όμως, θα περίμενε κάποιος ότι οι κάποιοι, λίγοι, σοβαροί, που θεωρούσαμε ότι υπήρχαν στο πολιτικό προσωπικό της χώρας, θα έπαιρναν τις σωστές αποφάσεις, τη σωστή στιγμή με αποκλειστικό γνώμονα το καλό της χώρας κι όχι άλλα ταπεινά και μωροφιλόδοξα κίνητρα.

Δυστυχώς διαψευστήκαμε και σ’ αυτό κι αποδεικνύεται περίτρανα γι’ ακόμη μια φορά ότι οι απογοητεύσεις συνεχίζονται κι από κει που δύσκολα τις περιμέναμε ενώ κοινή είναι η διαπίστωση ότι γεμίσαμε αποκόμματα που μόνο ως σκουπίδια πλέον πιάνουν χώρο στο πολιτικό μας σύστημα που κάθε άλλο παρά ελπιδοφόρα μηνύματα στέλνει ως παραπαίον οργανισμός που απλώς καταλαμβάνει μια θέση που πρέπει να υπάρχει στο σκηνικό, έστω κι αν αποτελείται από κακόγουστες μαριονέτες…