Ποδοσφαιροποίηση για έλεγχο και κατακερματισμό δυνάμεων…!

Μήπως επιτέλους έχει παραγίνει το κακό με την πατριδολαγνεία και την πατριδοεχθρότητα; Μήπως να σταματήσουν να μας βάζουν να επιλέγουμε στρατόπεδο καθιστώντας έγκλημα είτε καθιστώντας ως έγκλημα την αγάπη για την πατρίδα είτε εκμεταλλευόμενοι αυτή την αγάπη; Μήπως να ηρεμήσουμε όλοι και να θυμηθούμε ότι ο καθένας μας έχει δικαίωμα ν’ αγαπά την πατρίδα του με τον τρόπο του χωρίς απαραίτητα να εντάσσεται σε σύνολα και κομματικούς στρατούς…; Γιατί ανθελληνικό τελικά είναι οτιδήποτε βρίσκεται απέναντι σ΄αυτό που οι Έλληνες θεωρούν καλό για την πατρίδα τους. Ας το καταλάβουν όλα τα μαύρα και κόκκινα ερπετοειδή που θέλουν τους Έλληνες διχασμένους…

Κλασική κι αγαπημένη φράση πολλών πολιτικών η «ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής ζωής του τόπου». Καιρό έχουμε να την ακούσουμε τώρα αφού το σκηνικό όπως έχει διαμορφωθεί, δεν επιτρέπει πλέον τέτοιους παραλληλισμούς αλλά παραπέμπει σε αθλήματα με περισσότερες των δυο συμμετοχών…

Ωστόσο, το σύστημα που πάντα έχει ανάγκη δυο πόλους ώστε να συγκρατεί και να ελέγχει τα πλήθη, βρήκε τη διέξοδο και ποδοσφαιροποίησε και πάλι, μόνο που αυτή τη φορά το αντικείμενο αφορά σε ευαίσθητα θέματα όπως είναι τα εθνικά.

Έχουμε λοιπόν τους δυο πόλους, ο ένας υπεραμύνεται με ακραίο τρόπο τα εθνικά ιδεώδη εμπλουτίζοντάς τα και με τον απαραίτητα ρατσισμό κι απ’ την άλλη ο έτερος πόλος απορρίπτει οτιδήποτε εθνικό όπως έχει διαμορφωθεί και το αποκηρύσσει με τον χειρότερο και πιο προκλητικό τρόπο!

Παράλογο, ακραίο κι επικίνδυνο! Ποιος μπορεί δηλαδή ν’ απαγορεύσει ή να καπελώσει την αγάπη για την πατρίδα που μπορεί να τρέφει ένας πολίτης; Ποιος υπαγορεύει ότι ο Έλληνας ή η Ελληνίδα που ανατριχιάζουν σε καθετί εθνικό και δακρύζουν στ η θέα της σημαίας, πρέπει οπωσδήποτε ν’ ανήκουν σε κάποιο ακραίο κόμμα που εκφράζεται με ρατσιστικές κι άλλες δράσεις και κατακριτέες κινήσεις;

Κι απ’ την άλλη, ποιος δίνει το δικαίωμα σε κάποιους, να εντάσσουν χωρίς σκέψη,  έναν πολίτη που έχει αντιρρήσεις κι απορίες για κάποιες στιγμές της ιστορίας, σε κομματικούς στρατούς που ονειρεύονται εξουσία ενώ δεν έχουν ξεκαθαρίσει ακόμη την ιδεολογική τους βάση;

Πόση διάβρωση και προσπάθεια ποδοσφαιροποίησης μπορεί ν’ αποπνέει η εμφανής διάθεση κατάταξης όλων μας ανάλογα με δηλώσεις των πιο γνωστών αλλά και έκφρασης θέσεων των καθημερινών πολιτών, στη μια ή στην άλλη πλευρά, ανάλογα με την συμπάθεια που μπορεί να προκύπτει, προς το ένα ή το άλλο «στρατόπεδο»;

Το σάπιο και διεφθαρμένο σύστημα που έχει διαλύσει τις ζωές όλων μας, μόνο εμείς, όλοι μαζί κι ο καθένας χωριστά μπορούμε να το ακυρώσουμε στην πράξη, αδιαφορώντας για τις προσπάθειες να μας κατατάξει σε κομματικούς στρατούς και πλευρές ερήμην μας! Ζούμε σε δημοκρατία κι είμαστε ελεύθεροι να πιστεύουμε ό,τι μας έχει πείσει ότι αξίζει να το πιστεύουμε, ελεύθεροι ν’ αγαπάμε την πατρίδα μας όπως επιλέγει ο καθένας, ελεύθεροι να επιλέξουμε ποιους θ’ αποκλείσουμε απ’ τη ζωή μας και ποιους θα επιτρέψουμε να μας επηρεάσουν θετικά.

Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να μας καπελώσει και να εκμεταλλευθεί αυτό που κάποιοι θεωρούμε πολύτιμο και ψηλά στον αξιακό μας πίνακα, προς όφελος δικό του ή των συμφερόντων που υπηρετεί, δεξιό, φασιστικό ή αριστερό, ανθελληνικό! 

Ανθελληνικό τελικά είναι οτιδήποτε είναι απέναντι σ αυτό που θεωρούν καλύτερο για τη χώρα τους οι Έλληνες, είτε είναι μαύρο, είτε κόκκινο, είτε πορτοκαλί… Κι αυτό, απ’ όπου κι αν προέρχεται, έχουμε χρέος όλοι μαζί, να το απορρίψουμε και το διώξουμε απ’ την πατρίδα που όλοι αγαπάμε, ο καθένας με τον τρόπο του…

Ας μαζευτούν λοιπόν όλα αυτά τα ερπετοειδή, δεξιά κι αριστερά που «τρώγονται» μεταξύ τους σαν τα σκυλιά στους δρόμους και ποδοσφαιροποιούν με τον χειρότερο τρόπο έναν λαό που περισσότερο από ποτέ πρέπει να είναι ενωμένος τώρα! 

Κι αν δεν το κάνουν μόνοι τους, επιβάλλεται να τους δείξουμε εμείς ότι δεν έχουν θέση στη σύγχρονη Ελλάδα, ούτε οι μεν, ούτε οι δε…!