Κι επισήμως περάσαμε την… ημερομηνία λήξεως!!!

Ότι έχουμε αναγάγει σε εθνικό σπορ, τις εκπτώσεις σε βούληση, επιθυμίες κι απαιτήσεις,  δεν υπάρχει πλέον καμιά αμφιβολία! Όχι πως έχουμε κι άλλη επιλογή φυσικά με την κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί… Τώρα ήρθε φαίνεται η ώρα να το επισφραγίσουμε αυτό κι επισήμως με την μετατροπή της χώρας στη «χώρα των ληγμένων» κι όχι μόνο προϊόντων αλλά ονείρων, αξιοπρέπειας, ανοχής, αντοχής, περηφάνιας, αποφασιστικότητας, ληγμένων γενικώς… Καταναλώνουμε πλέον τα σκουπίδια μας κι επισήμως… με ό,τι σημαίνει για τις επόμενες γενιές που θα μεγαλώσουν με ληγμένα…  

 Η πρώτη είδηση αφορούσε στην απόφαση θεσμοθέτησης διάθεσης ληγμένων προϊόντων που δεν έχουν τι να κάνουν οι εταιρίες, σε καταναλωτές που εν γνώσει τους θα τα προτιμούν πληρώνοντας λιγότερα ευρώ… Η δεύτερη μετά από δυο μέρες: «σε "απελευθέρωση" της διάρκειας ζωής του φρέσκου γάλακτος προσανατολίζεται η κυβέρνηση. Στο τραπέζι των συζητήσεων μεταξύ των υπουργείων βρίσκεται η κατάργηση του περιορισμού των 5 ημερών που ισχύει σήμερα, προκειμένου να αυξηθεί ο ανταγωνισμός και να μειωθούν οι τιμές.

Σημειώνεται, ότι οι Έλληνες καταναλωτές πληρώνουν ακόμα και 50% ακριβότερα από άλλους Ευρωπαίους για να αγοράσουν ένα λίτρο παστεριωμένο γάλα».

Εύκολο το συμπέρασμα ότι με αφορμή την οικονομική δυσπραγία όλο και περισσότερων Ελλήνων, που όλοι πήραμε απόφαση πλέον ότι αυξάνονται σε αριθμό και κανείς δεν προτίθεται να κάνει κάτι ώστε να μειωθούν, οι εταιρίες θ’ απαλλάσσονται απ τα ληγμένα προϊόντα που αποτελούν μεγάλο «πονοκέφαλο» και θα τα διαθέτουν φθηνότερα γλιτώνοντας το πέταγμα…

Οι καταναλωτές που θα τα προτιμούν, θα γνωρίζουν εκ των προτέρων ότι έχουν λήξει κι ότι διακινδυνεύουν να καταναλώσουν κι ολόκληρες αποικίες βακτηρίων κι άλλων μικροοργανισμών που εμφανίζονται μετά από κάποιο χρονικό διάστημα κυρίως στα τρόφιμα… Το δίλημμα: ληγμένο ή καθόλου, αφορά τον καθένα πλέον κι όχι το κράτος ή τις εταιρίες! Απλά πράγματα!

Κι η επέκταση αυτής της απόφασης έχει πολλά ερωτήματα με πρώτο και πιο «καυτό» αυτό που αφορά στις εκπτώσεις που κάνουμε τελικά, γενικώς και σ’ όλα στη ζωή μας πλέον! Καταναλώνοντας ληγμένα προϊόντα, αποδεχόμαστε εμμέσως ότι έχουν λήξει κι η αξιοπρέπειά μας, η αγωνιστικότητά μας, η αντίδρασή μας, η αντίρρησή μας, η υπερηφάνεια μας… Τα θυσιάσαμε στο βωμό της ανάγκης που έφερε η έλλειψη ευρώ ακόμη και για τα βασικά σε τέτοια ποιότητα ώστε να μην κινδυνεύει η υγεία μας!

Λήξαμε ως χώρα, πέρασε η ημερομηνία λήξεως και τώρα απλώς ψάχνουμε κάποιους να δώσουν παρατάσεις σκοτώνοντας τα βακτήρια που έχουν αναπτυχθεί στη σαπίλα που τόσα χρόνια καλλιεργούνταν στην καρδιά της χώρας, καλά προστατευμένη απ’ το επίπλαστα υγιές περίβλημά της!

Παραδεχόμαστε επισήμως και το φωνάζουμε κιόλας, ότι δεν είμαστε σε θέση να πετάξουμε τίποτα! Ότι φτάσαμε σε κείνο το κατάπτυστο κι αξιοθρήνητο σημείο που πρέπει να καταναλώνουμε τα σκουπίδια μας για να επιβιώσουμε… για λίγο ακόμη…

Κι από κει που οι Έλληνες αύξησαν το προσδόκιμο ζωής κι οι νεότερες γενιές ψήλωσαν κι αναπτύχθηκαν ραγδαία, τώρα πια θα έχουμε επόμενες γενιές που θα υποσιτίζονται κι απλώς θα είναι πιο ανθεκτικές σε βακτήρια, μικρόβια, σαπίλα γενικώς…

Τα συνηθίσαμε όλα κι αποδείξαμε ότι τα «καταπίνουμε αμάσητα» οπότε γιατί να μην τα πληρώνουμε και λιγότερο; Άλλωστε, αυτά που καλούμαστε να συνηθίσουμε καθημερινά είναι πιο βρώμικα και σαπισμένα απ’ τα προϊόντα που απλώς θα έχει παρέλθει η ημερομηνία λήξης που ούτως ή άλλως ισχύει για πολιτισμένους κι υπεύθυνους λαούς που δεν χρωστάνε και τον αέρα που αναπνέουν…!