Όταν μόνοι τους φροντίζουν ν’ απολύονται…

Ζούμε γι’ ακόμη μια φορά το απίστευτο που λόγω του ότι έχει επικρατήσει η άποψη που αναφέρεται μόνο στο «δίκιο του εργάτη», συχνά ξεχνάμε ότι για να έχει δίκιο ένας εργάτης, πρέπει να έχει δουλειά και για να έχει δουλειά πρέπει κάποιος να λειτουργεί και να έχει την ευθύνη μιας επιχείρησης… Κι όταν οι εργαζόμενοι μιας επιχείρησης ξεπερνούν τα όρια και ειδικά σε δύσκολες εποχές, το μόνο που καταφέρνουν είναι να μείνουν χωρίς δουλειά τελικά… να αυτοαπολυθούν απ’ την επιχείρηση που κλείνουν…

Μπορεί η είδηση για το ενδεχόμενο κλείσιμο του εργοστασίου της χαλυβουργικής στον Ασπρόπυργο να περιλαμβάνεται σε κείνες που ακούγονται τέλος πάντων, λόγω μεγέθους του εργοστασίου αλλά και λόγω των εκατοντάδων ημερών της απεργίας των εργαζόμενων, ωστόσο είναι πολλές οι μικρότερες επιχειρήσεις που χωρίς τόσο θόρυβο, έκλεισαν τελικά λόγω της στάσης των εργαζόμενων…

Η απεργία για την διεκδίκηση κάποιων δικαιωμάτων ή δεδουλευμένων και φυσικά περιλαμβάνεται στα δικαιώματα του εργαζόμενου κι είναι ιερή! Υπάρχουν όμως όρια και λογική που πρέπει κάποια στιγμή να παύει ν’ αφήνεται στο περιθώριο!

Στις ειδικές συνθήκες που καλείται να επιβιώσει η χώρα, ελάχιστες είναι πλέον οι περιπτώσεις της άδικης μεταχείρισης των εργαζομένων απ’ την διεύθυνση μια επιχείρησης αφού η κίνηση έχει μειωθεί σ΄όλα τ’ αντικείμενα και σ’ όλα τα επίπεδα, απ’ την παραγωγή ως το λιανικό εμπόριο όπως και στον τομέα των υπηρεσιών.

Όταν σε μια μικρομεσαία επιχείρηση γίνεται αιματηρή προσπάθεια ν’ ανταπεξέλθει για να μην μείνει κανείς χωρίς δουλειά κι οι εργαζόμενοι τραβούν το σκοινί μέχρι να σπάσει, είτε καθοδηγούμενοι από πολιτικούς κλώνους κομμάτων, είτε από κακή πληροφόρηση «ειδικών», είτε από απλό κόμπλεξ που ο καθένας μπορεί να κουβαλάει έναντι αυτού που μάθαμε να λέμε «αφεντικό» και φτάνει να σαμποτάρει τη λειτουργία της με απεργία ή με «λευκή απεργία», χάνει αυτόματα και το δικαίωμα να παραπονεθεί ή να ζητήσει συμπαράσταση όταν τελικά τα καταφέρει να μείνει άνεργος! 

Γιατί όταν τραβάει το σκοινί κάποιος και κοπεί, πρώτος που χτυπάει είναι αυτός που το κρατάει και το τραβάει… Και τελικά μένουν όλοι άνεργοι! Δε μένει μόνο το «αφεντικό», μένει κι ο εργάτης που τον έμαθαν κάποιοι ότι έχει πάντα δίκιο! Μόνο που αυτό το δίκιο δεν τρώγεται! Κι απ’ όσο γνωρίζουμε μέχρι σήμερα, κανένα πολιτικό κόμμα, όσο κι αν στηρίζει τις απεργιακές κινητοποιήσεις εργαζομένων, όσο κι αν τους συμπαρίσταται ηθικά ή τους παροτρύνει να συνεχίσουν όταν έχουν δεύτερες σκέψεις, δεν έδωσε επίδομα ανεργίας σε όσους απολύθηκαν, ούτε δουλειά σε ανειδίκευτους ή ειδικευμένους εργάτες… Και μένουν μέσα στην ύφεση και την αντάρα που ζούμε, χωρίς δουλειά και μέλλον, άδικα τις περισσότερες φορές αφού δε φταίει ούτε ο εργαζόμενος, ούτε ο εργοδότης για την έλλειψη πελατών…

Η δαιμονοποίηση του εργοδότη, του «αφεντικού», της εργοδοσίας, του κεφαλαίου, αποτελούν πολυτέλειες άλλων εποχών για την Ελλάδα κι άλλων χωρών στις μέρες μας! Το καζάνι που «βράζουμε» όλοι πλέον, έχει πάτο που είναι πιο κοντά στη φωτιά κι έχει και παραπάνω στρώματα που καίγονται λιγότερο… Όλοι καίγονται όμως κι αν δεν βοηθήσει ο ένας τον άλλον, δεν πρόκειται ποτέ κανείς να σβήσει αυτή τη φωτιά που καίει και φέρνει τον βρασμό…

Όσο για τα «παλικάρια» που στηρίζουν και υποκινούν ακραίες καταστάσεις, μόνο όταν ανοίξουν επιχειρήσεις που θα δώσουν θέσεις εργασίας μπορούν πλέον να υποδαυλίζουν καταστάσεις! Σε κάθε άλλη περίπτωση είναι απλώς περισσότερο υποκριτές απ΄όσο αυτοί έναντι των οποίων υποτίθεται παλεύουν…!

e-thrakinews.gr