Υπερηφάνεια για την αριστεία vs εθνικιστικό παραλήρημα…

Και μέσα στη μαυρίλα και την απογοήτευση κι ενώ δεν έχει μείνει ούτε διάθεση ούτε και τρόπος, να παρακολουθήσουμε κάποιους που προσπαθούν για το καλύτερο όσο οι υπόλοιποι προσπαθούμε να επιβιώσουμε, ήρθαν τα Ολυμπιακά μετάλλια να μας μπερδέψουν…

Αν δεν θεωρείται κορυφή του κόσμου, ένα ολυμπιακό μετάλλιο, τότε τι άλλο θα μπορούσε να θεωρηθεί άραγε; Στον τομέα του αθλητισμού, έστω κι αν έχουμε περάσει σε άλλο επίπεδο πλέον όταν λέμε Ολυμπιακοί αγώνες. Ένα μετάλλιο, είναι ένα μετάλλιο, όσο κι αν έχει αλλάξει το ύφος και το ιδεώδες…

Με μια χώρα σε διάλυση και την τραγική διαπίστωση της επικράτησης των μετρίων και κάτω, με τους άριστους να διαπρέπουν στο εξωτερικό και τη μετανάστευση των μορφωμένων ν’ αποτελεί πλέον καθημερινό φαινόμενο, οι προσδοκίες μας για τη συμμετοχή της Ελλάδας στου Ολυμπιακούς, ήταν χαμηλά.

Γιατί, πού χρόνος να παρακολουθήσει κάποιος ώστε να ενημερώσει και τους υπόλοιπους, για κάποια παιδιά που θυσιάζουν πράγματα απ’ τη ζωή τους ώστε να κυνηγήσουν το όνειρό τους που είναι ένα ολυμπιακό μετάλλιο; Πού χρήμα να υποστηριχθούν οι προσπάθειες παιδιών που βάζουν ως προτεραιότητα αυτό που φαντάζει αστείο εν μέσω γενιών που υιοθετούν ό,τι βλακεία σερβίρεται μέσω διαδικτύου όπως το κυνήγι καρτούνς κι η συνεχής αποτύπωση κάθε κίνησης σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης;

Στο περιθώριο λοιπόν της τραγικής καθημερινότητας όπως διαμορφώθηκε στην Ελλάδα της  ατελείωτης ελεύθερης πτώσης, κάποιοι προσπάθησαν και τα κατάφεραν ν’ ακουστεί το όνομα της χώρας για τους σωστούς λόγους, σε όλο τον πλανήτη. Κατάφεραν η σημαία να κυματίσει ψηλά όπως κάποτε και να δεχθούν τον θαυμασμό όλων, ανεβάζοντας τη χώρα ψηλά.  

Αυτή η πραγματικότητα, ίσως σε κάποια άλλη χώρα, πολιτισμένη, να γινόταν δεκτή με θαυμασμό και την ανάλογη συμπεριφορά. Στη σύγχρονη Ελλάδα όμως που επικρατεί το τίποτα κι αναπαράγεται το μηδέν, ενώ μεθοδικά αποψιλώνεται κάθε έννοια αριστείας ή ακόμη και προσπάθειας για το καλύτερο αφού καταφέραμε να επικρατήσει η αποτυχία κι η νωθρότητα, τα ολυμπιακά μετάλλια έγιναν όπως ήταν αναμενόμενο, δεκτά, με ενθουσιασμό από μια μερίδα των Ελλήνων αλλά και με παρεξηγημένη υπερηφάνεια από κάποιους άλλους.

Όλο το μπέρδεμα που διαπιστώνεται εύκολα με μια ματιά γύρω μας, αποτυπώθηκε με τον πιο γλαφυρό τρόπο και στις αντιδράσεις με κάθε νέο ολυμπιονίκη που αξιωνόμαστε ως κράτος. Βρέθηκαν λοιπόν κι οι στερούμενοι στοιχειώδους νοημοσύνης, να υποστηρίξουν ότι λόγω της ικανότητας να κερδίσουμε κάποια ολυμπιακά μετάλλια είμαστε κάτι ανώτερο, διαφορετικό, σαφώς καλύτερο απ’ όλα τα υπόλοιπα έθνη και λαούς.

Λες και με κάποια μετάλλια που αποτελούν φυσικά την ανταμοιβή για τις προσωπικές προσπάθειες των βραβευμένων αθλητών, πάψαμε να χρωστάμε λόγω κακοδιαχείρισης, πάψαμε να ταυτιζόμαστε με τους πιο κοιμισμένους, ίσως λαούς, του πλανήτη που έχει διαπιστωθεί ότι μας δούλεψαν όλοι κι εμείς απλώς χαμογελάμε, ότι καταφέραμε να διαχειρίζονται τα κοινά μας οι πλέον ανίκανοι, με διαφορά απ΄ τους αμέσως επόμενους, των τελευταίων εκατοντάδων ετών.

Και φυσικά, αυτή η άγαρμπη προσπάθεια εκμετάλλευσης αυτής της ένδειξης αριστείας, έφερε στην επιφάνεια και τον μικροαστικό κομπλεξισμό του μεγαλύτερου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας, που ζηλεύει και καυτηριάζει καθετί άριστο, ενώ δεν έχει καν προσπαθήσει για κάτι μέτριο… Όλη η μιζέρια της οκνηρής παρακολουθούσας κοινωνίας που επιτρέπει σε καταληψίες κι αντιεξουσιαστές να σουλατσάρουν στις αυλές και τις πλατείες και τα λάθη των κυβερνώντων να τη γεμίζουν με ξένους αναξιοπαθούντες ενώ δεν τολμά να διεκδικήσει ούτε το οξυγόνο που αναπνέει, με το φόβο του χαρακτηρισμού του ρατσισμού…  

Από πού λοιπόν πρέπει να ζητήσει αυτή η κοινωνία, την άδεια, να νιώσει υπερήφανη για το ότι κάποια τέκνα της απ’ αυτά που έμειναν ακόμη εντός τειχών, αρίστευσαν και της θύμισαν ότι μπορεί, δικαιούται, να βρίσκεται στην κορυφή του κόσμου κι όχι μόνο να σέρνεται για δανεικά και να ξεφτιλίζεται από ανίκανους κυβερνήτες;

Ποιος είν’ αυτός που θα ορίσει ότι η ανατριχίλα στο άκουσμα του εθνικού ύμνου κι η χρήση της ελληνικής σημαίας, αποτελούν προνόμια εθνικιστικών ομάδων κι ακραίων προκλητικών κομπλεξικών αυτόκλητων υπερασπιστών του λαμπρού παρελθόντος των κατοίκων αυτής της περιοχής…; Ποιος είν’ αυτός που θα επιβάλλει τον παραλληλισμό και τη σύγκριση με ανθρώπους που μόνο κοινά χαρακτηριστικά δεν έχουμε και τελικά θα ταυτίσει τους σημερινούς ολυμπιονίκες με κείνους των δάφνινων στεφανιών και της ευγενούς άμιλλας;

Όταν ένας λαός προσπαθεί να βρει τον βηματισμό του μετά από σειρά λαθών που τον έφεραν στον πάτο του βαρελιού, οτιδήποτε μπορεί να τον κάνει να νιώσει καλά και να θυμηθεί τι σημαίνει προσπάθεια, άμιλλα, αριστεία, είναι δικό του, του ανήκει και μπορεί να το χρησιμοποιήσει όσο περισσότερο μπορεί.

Κανείς δεν έχει το δικαίωμα, ούτε να το εκμεταλλευθεί, ούτε να το υποτιμήσει!

Μόνο που αυτό το δικαίωμα το δίνει ή το στερεί, ο ίδιος ο λαός…κι αυτό είναι το επικίνδυνο στη συγκεκριμένη περίπτωση των Ελλήνων και της υπερηφάνειας που πηγάζει απ’ τους σημερινούς ολυμπιονίκες…

Ούτε κι αυτό δε μπορούμε φαίνεται να διαχειριστούμε σωστά… Τρομάρα μας…