Η κουτοπονηριά ως πολιτικός σχεδιασμός…

Μετάλλαξη σε κάτι άγνωστο, φθηνό, ποταπό, πολύ συχνά τελευταία…αυτή είναι η τραγική και σχεδόν καθολική διαπίστωση, για την εικόνα του σύγχρονου Έλληνα. Μόνη διαφωνία, αν η θλιβερή κυβερνητική εκπροσώπηση που καταντήσαμε να ‘απολαμβάνουμε’, αποτελεί καθρέφτη ή αποτέλεσμα της ξεφτίλας μας…

Η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης κι εκτός απ’ το ότι δεν αμφισβητείται ότι ισχύει, είναι βέβαιο ότι ισχύει και για θετικά αλλά και για αρνητικά γεγονότα. Όπως πχ, ο διεθνής διασυρμός της χώρας που τείνει να γίνει η πολιτική στρατηγική της τραγικής, πλέον, συγκυβέρνησης της χώρας.

Αφού συνηθίσαμε τον διεθνή διασυρμό με την αποκάλυψη της ανικανότητας διαχείρισης των οικονομικών μας ως κράτος, απ’ αυτούς που τιμούσαμε με την ψήφο μας κι αφού αποδεχθήκαμε την διεθνή αναγνώριση των λαμογιών συγκεκριμένων κυβερνήσεων που απλώς πιάστηκαν να έχουν πλουτίσει ενώ οι περισσότεροι διέφυγαν του δημόσιου διασυρμού και της σύλληψης, ξεκίνησε η περίφημη ‘πρώτη φορά αριστερά’ με το δεξιό δεκανίκι της, να διασύρει τη χώρα για άλλους λόγους.

Ευφάνταστοι νάρκισσοι οικονομολόγοι χωρίς plan B, απολυταρχικές, στα όρια της ψυχασθένειας πολιτικές περσόνες, γραφικοί αμόρφωτοι μπλα μπλάδες, ανορθόγραφοι δάσκαλοι, θρασείς καλοντυμένοι νομικοί των προμηθειών, προκλητικά άσχετοι εκλεγμένοι και αναίσθητοι πανεπιστημιακοί που ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα, δίπλα σε γόνους εφοπλιστικών οικογενειών, που από αντίδραση το έπαιζαν αριστεροί και τους βγήκε μέχρι και να υπουργοποιηθούν, δίπλα σε μεγαλοεργολάβους δημοσίων έργων που μόνο με ρυθμίσεις νόμων τακτοποιούνται οι οικονομικές τους εκκρεμότητες., συμπορεύονται με εμμονικούς αρχηγούς κομμάτων που λατρεύουν είτε την εξουσία είτε τους ρόλους σε ό,τι έχει σχέση με τον στρατιωτικό κόσμο.

Θ’ αποτελούσε έκπληξη αν, από τέτοιο συνονθύλευμα, προέκυπτε ένα σχήμα οργανωμένο και φυσιολογικό, ώστε να μπορεί να ελπίζει η χώρα σε κάτι καλύτερο. Κι η έκπληξη δεν έγινε λοιπόν οπότε, εξελίσσεται αυτό που ήταν αναμενόμενο φυσικά, οι τρόποι έκθεσης και διασυρμού της χώρας, σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η πλήρης μετάλλαξη ενός λαού ή όπως πολλοί υποστηρίζουν, η απλή έκθεσή του πλέον, που δίνει τη δυνατότητα να διαπιστωθεί πώς, πραγματικά ήταν, όλα αυτά τα χρόνια, απλώς αποτυπώνεται στην ανικανότητα, την έλλειψη σεβασμού και σοβαρότητας καθώς και στην, χωρίς κανένα υπόβαθρο, γελοία αυτοπεποίθηση των εκλεγμένων του.

Η κουτοπονηριά που έχει καταστεί εθνικό σπορ εδώ και δεκαετίες, έχει τόσο πολύ επικρατήσει και διαχυθεί εντός συνόρων, που καταντήσαμε να εκφράζεται ευθαρσώς, με προσπάθειες τουλάχιστον παιδαριώδεις και σημαντικές εμπορικές διακρατικές σχέσεις που αποτελούν τη μόνη μας ελπίδα γι’ αναστροφή του τραγικού κλίματος που έχει διαμορφωθεί στη χώρα.Πρακτικές όπως πολιτικός σχεδιασμός, πολιτική στρατηγική, ατζέντα δράσεων, που για όλες τις πολιτισμένες χώρες αποτελούν βασικά και στοιχειώδη εργαλεία λειτουργίας σοβαρών κυβερνήσεων, σε μας ακούγονται πλέον ως κακόγουστα αστεία, ενός μπουλουκιού ανίκανων κι επικίνδυνων σε πολλές περιπτώσεις εκλεγμένων και διορισμένων κρατιστών με αποκλειστικό στόχο να διατηρήσουν το ανέλπιστο δώρο της εκλογής στην εξουσία.

Όλα αυτά βέβαια, γίνονται στο όνομα ενός λαού που αντιδρώντας στα λάθη των προηγούμενων κυβερνώντων και την απληστία κάποιων εκ των παλαιοτέρων, αποφάσισε να παίξει με την ψήφο του, στήνοντας την πιο χαμηλού επιπέδου και θετικής παραγωγικότητας, ελληνική βουλή των τελευταίων πολλών δεκαετιών.   

Διασυρόμαστε λοιπόν όπως κι όσο μας αξίζει ή απλώς κυβερνιόμαστε απ’ αυτούς που μας αξίζουν κι απλώς μας διασύρουν από βλακεία κι ανικανότητα;

Όπως και να ‘χει, όποιοι κι αν είναι οι λόγοι, η διαπίστωση ότι η κουτοπονηριά κι οι εύκολες δικαιολογίες, κατάντησαν να ενταχθούν στον πολιτικό σχεδιασμό αυτής της δύσμοιρης χώρας, μόνο κατάντια αναδύει, με χειρότερο όλων, ότι η συχνή επανάληψη του διασυρμού, έφερε και τη συνήθεια και την αποδοχή του… σε παγκόσμιο επίπεδο πλέον…