Γίνεται το παζάρεμα διαπραγμάτευση…;

Άλλαξαν κάποιες λέξεις που είχαμε μάθει να χρησιμοποιούμε κατά κόρον οι Έλληνες ακόμη και στην καθημερινότητά μας, άλλαξαν κι οι έννοιες! Παζάρι ας πούμε, που είναι ένα δώρο της ανατολής στην Ελλάδα της δύσης… Μπορεί να παζαρεύουμε στις αγορές μας ακόμη αλλά το λέμε επισήμως πλέον διαπραγμάτευση… ακόμη κι όταν πρόκειται για το δημόσιο ή το μέλλον… που τελικά όμως παζαρεύουμε γιατί δεν είμαστε σε θέση να διαπραγματευτούμε πλέον…

Κάποιες λέξεις όπως ‘θρίλερ’, καλό είναι ν’ αποφεύγονται… όσο κι αν είναι οι πλέον κατάλληλες για να περιγραφεί, πάλι, αυτό που βιώνουμε το τελευταίο διάστημα για να πάρουμε τη δόση, πάλι και να διασφαλισθεί το μέλλον της χώρας, πάλι…

Κάποιες άλλες λέξεις όμως, δεν μπορούν ν’ αποφευχθούν! Όπως η λέξη «διαπραγμάτευση» που είναι το «σουξέ» της εποχής! Με διαφορά! Μόνο που δεν ξέρουμε φαίνεται ή απλώς προσπαθούμε να ξεγελάσουμε, όταν τη χρησιμοποιούμε! Διότι απλούστατα, δεν διαπραγματευόμαστε πλέον! Είναι σαφές! Κάνουμε κάτι πιο ελληνικό και πιο κοντά στα καθημερινά μας! Παζαρεύουμε! Απλώς παζαρεύουμε!

Και τι σημαίνει παζαρεύω και πού διαφέρει απ’ το διαπραγματεύομαι; Διαπραγματεύεται κάποιος που έχει κάτι αξιόλογο να προσφέρει και προσπαθεί να κερδίσει όσο το δυνατόν περισσότερα απ’ αυτόν που συνομιλεί για να πάρει και να δώσει. Παζαρεύει όμως αυτός που δεν έχει ή δεν θέλει να δώσει και προσπαθεί να κερδίσει όσο το δυνατόν περισσότερα αφήνοντας ανοιχτό και το ενδεχόμενο να συμφωνήσει σε όλα αν «κολλήσει με την πλάτη στον τοίχο».

Εμείς λοιπόν, στη σύγχρονη Ελλάδα, απ’ το επίπεδο της κεντρικής εξουσίας, που παρακολουθούμε εναγωνίως τις συναντήσεις και τις συζητήσεις, μέχρι την καθημερινή κουβέντα μας για τις υποχρεώσεις μας, δε μπορούσαμε πλέον δυστυχώς, να διαπραγματευτούμε για κάτι παρά μόνο να παζαρέψουμε. Και μάλιστα όχι άγριο παζάρι! Ήπιο και με το κεφάλι κατεβασμένο και το ύφος ένοχο αφού στα προηγούμενα παζαρέματα οι συνομιλητές μας θεωρούν ότι τους ξεγελάσαμε και τώρα μας κοιτούν καχύποπτα, χωρίς να μπορεί να τους αδικήσει κανείς!

Να μην επαναλάβουμε ποιος φταίει γι’ αυτό, απλώς να θυμίσουμε εκείνο το περίφημο χαμόγελο ηλιθιότητας του… αθλητή που χάρηκε όταν πήραμε το μεγαλύτερο δάνειο στην ιστορία κι αφού το ανακοίνωσε πήγε για διακοπές με τα φιλαράκια! Άντε τώρα να πείσεις ότι έχεις να δώσεις κι εσύ κάτι αλλά ζητάς!

 Όταν καταντάς έρμαιο του κάθε δανειστή, μόνο διαπραγμάτευση δεν κάνεις! Ωραίες οι λέξεις αλλά έχουν και συγκεκριμένες έννοιες! Όταν βρίσκεσαι σε τόσο δεινή θέση, μόνο να παζαρέψεις για το μέλλον σου μπορείς, να κερδίσεις κάτι παραπάνω απ’ το τίποτα, να προσπαθήσεις να κρύψεις κι όχι να διεκδικήσεις, να δεχτείς αλλά όχι απ’ την αρχή, ό,τι σου προτείνουν!

Κι αυτό βέβαια δεν το κάνουμε οι Έλληνες μόνο ως σύνολο! Μάθαμε να το κάνουμε κι ως μεμονωμένες περιπτώσεις… Το συνηθίζουμε πλέον και στην καθημερινότητά μας… Σε όλα! Γι’ αυτό είμαστε και τόσο χαλαροί κι ακούγονται όλα αυτά τα υπέροχα: «ας με πάνε μέσα, δεν πληρώνω μια»… Ούτε για παζάρι δεν έχουμε διάθεση πια!

Καλό είναι να ομιλούμε καλά την μητρική μας γλώσσα και να χρησιμοποιούμε πολιτισμένες εκφράσεις για πράξεις και δράσεις! Όμως και τόσο δούλεμα και τόση προσπάθεια ωραιοποίησης, μάλλον δεν έχει νόημα πλέον! Ξέρουμε και νιώθουμε όλοι μας πολύ καλά ότι δεν είμαστε σε θέση να διαπραγματευτούμε αλλά μόνο να παζαρέψουμε… ως κατάλοιπο μιας στενής επαφής με τους εξ ανατολών γείτονες που το έχουν ως δεύτερη φύση και μας το άφησαν να το θυμόμαστε…

Καλό παζάρι λοιπόν να ευχηθούμε στους κυβερνώντες που… διαπραγματεύονται!

Και σε μας, καλό κουράγιο να μάθουμε να ζούμε με τ’ αποτελέσματα του… παζαριού, ε, συγγνώμη…, της διαπραγμάτευσης…!