Τιμωρία ή απλώς υποκρισία…;

Πόσο υποκριτικό φαντάζει ένα εκπαιδευτικό σύστημα που κάθε άλλο παρά επιτελεί τον ρόλο του, όταν τιμωρεί έστω και για παραδειγματισμό έναν μαθητή που εξέφρασε δημοσίως με ελληνικότατο τρόπο, αυτό που αισθάνονται όλοι οι Έλληνες, επαναλαμβάνοντας αυτό που πριν λίγες μέρες είχαν κάνει χιλιάδες συμπολίτες του…;

Μια μέρα αποβολή απ’ το σχολείο του εισέπραξε ο λαρισαίος μαθητής που φιγουράριζε σ’ όλο το διαδίκτυο μετά την παρέλαση της 28^ης Οκτωβρίου, να μουντζώνει τους επισήμους παρελαύνοντας μπροστά τους.

Και φυσικά υπάρχουν κανόνες δημόσιας συμπεριφοράς που επιβάλλεται να τηρούνται και φυσικά το σχολείο ανάμεσα στα καθήκοντά του και τις υποχρεώσεις τους επιβάλλεται να περιλαμβάνει τη διδαχή της κόσμιας συμπεριφοράς των μαθητών κι αυριανών πολιτών αυτής της χώρας!

Ποιο σχολείο όμως; Αυτό που λειτουργεί επί το πλείστον με την κακή έννοια του όρου δημοσιοϋπαλληλικά; Αυτό που δεν παρέχει ούτε τα βασικά όπως βιβλία και θέρμανση; Αυτό που αδιαφορεί για το κάθε παιδί ως μοναδική οντότητα αλλά αντιμετωπίζει τα άτομα ως μέλη της «κουραστικής αγέλης» που μόνο από υποχρέωση ασχολούνται μαζί του οι κουρασμένοι στην πλειοψηφία τους και κακοπληρωμένοι πλέον, ταλαίπωροι καθηγητές;

Αυτό που διοικείται από πολιτικούς που το ακυρώνουν προτιμώντας να στείλουν τα δικά τους παιδιά σε ιδιωτικά σχολεία με στόχο τις σπουδές στο εξωτερικό; Αυτό το σχολείο που αλλάζει κανόνες λειτουργίας και σύστημα εκπαίδευσης κάθε φορά που αλλάζει κι ο υπουργός παιδείας;

Πόσο συγκροτημένο είναι λοιπόν το σχολείο αυτό, το σύγχρονο, ελληνικό, δημόσιο σχολείο ώστε να μπορεί, να δικαιούται, να τιμωρήσει έναν μαθητή που εξέφρασε δημοσίως αυτό που αισθάνεται όλη η χώρα βλέποντας την υποκριτική εξέδρα των επισήμων σε μια παρέλαση;

Έναν μαθητή, μέλους μιας πολύτεκνης οικογένειας που με το ζόρι τα βγάζει πέρα; Που κάθε μέρα αντί για νουθεσίες απ’ τους γονείς του ακούει προβλήματα, αδιέξοδα, άγχος για τα οικονομικά κι αλλαγή του προγραμματισμού της ζωής των ίδιων και των παιδιών τους; Ενεός παιδιού που δε μπορεί να ονειρευτεί γιατί μέχρι πριν λίγα χρόνια του έδωσαν ένα πρότυπο λανθασμένο και στηριγμένο σε μια επίπλαστη ευμάρεια και τώρα του στερούν και τα βασικά όνειρα; Που αναγκάζεται να εργάζεται στην πιο τρυφερή ηλικία που θα έπρεπε μόνο με τα μαθήματά του ν’ ασχολείται στην ανεπτυγμένη χώρα που προσπαθούν ακόμη να τον πείσουν ότι ζει; Που τελικά, βρίσκεται στην ηλικία των «απρόβλεπτων αντιδράσεων»;

Πόσο θα είχε γίνει η συγκεκριμένη κίνηση, αν ζούσαμε σε μια άλλη εποχή που η ενημέρωση λειτουργούσε αλλιώς κι αν ο λαϊκισμός δεν κατείχε την εξέχουσα θέση που απολαμβάνει στην παραπαίουσα σύγχρονη Ελλάδα; Οι υπεύθυνοι για ενημέρωση έκαναν τη δουλειά τους κι αποτύπωσαν τη στιγμή και την πράξη. Ο τρόπος που κρίθηκε κι επικρίθηκε όμως, αποδεικνύει σε πολλές περιπτώσεις, την επικράτηση του λαϊκισμού που μας καταδυναστεύει!

Η απάντηση όπως κι η δικαίωση του μαθητή κι όσων ενημέρωσαν, δόθηκε απ’ την ταύτιση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων που ξεπέρασαν την πρόκληση της κίνησης κι αποδέχθηκαν τα αίτια που οδήγησαν στη σκηνή που αποτυπώθηκε.

Έχουμε χάσει τον προσανατολισμό μας κατά κοινή ομολογία όπως τραγικά διαπιστώνεται και απ’ την αντίδραση του μαθητή και απ’τη μια μέρα αποβολή απ’ το σχολείο ενός ξεχαρβαλωμένου συστήματος, ενός αγανακτισμένου μαθητή που εκφράστηκε με μεσογειακό ή μάλλον καθαρά ελληνικό τρόπο…

Οι θεσμοί που εκπροσωπούνται απ’ όσους βρίσκονται στην εξέδρα των επισήμων, αποτελούν τους πυλώνες ενός ευνομούμενου, δημοκρατικού κράτους που φροντίζει για τους πολίτες του και καλύπτει όλες τις υποχρεώσεις του απέναντί τους. Τα πρόσωπα όμως που εκπροσωπούν τους θεσμούς, ειδικά σε μικρές χώρες και κοινωνίες όπως η Ελλάδα, κερδίζουν με την πορεία τους και την εν γένει συμπεριφορά τους, τον σεβασμό που επιβάλλει στροφή κεφαλής κι απόδοση τιμής σε μια παρέλαση.

Όταν εκείνοι που εκπροσωπούν την πολιτική έχουν όχι μόνο αποτύχει στη διαχείριση των κοινών συμφερόντων αλλά επιβαρύνονται και με την ευθύνη συγκάλυψης εκείνων που εκμεταλλεύθηκαν την λαϊκή εντολή των ψηφοφόρων τους για να πλουτίσουν από δημόσιο χρήμα, κάθε άλλο παρά σεβασμό εμπνέουν!

Κι αν είναι προκλητική και προσβλητική η έκφραση αγανάκτησης του μαθητή με μια μούντζα, σίγουρα είναι λιγότερο προκλητική ως πράξη απ’ όσα διαπιστώνουμε και συνεχίζουμε να βιώνουμε απ’ τους «άψογους» εθνοπατέρες που μας οδηγούν με ευλαβική συνέπεια στον όλεθρο!

Άραγε οι καθηγητές που τον τιμώρησαν, είναι λιγότερο αγανακτισμένοι απ’ αυτόν…;