Η λέξη «αγανάκτηση» πριν ενάμιση χρόνο, ομολογώ ότι δεν περιλαμβανόταν στις λέξεις που χρησιμοποιούσα συχνά αν και ένας επιχειρηματίας με το αντικείμενο που ασχολούμαι, μιλάει με πολύ κόσμο καθημερινά και χρειάζεται πλούσιο λεξιλόγιο....
Τώρα καταλαβαίνω ότι εντάχθηκε στην καθημερινότητά μου χωρίς να το καταλάβω με κάθε καινούργια επιβάρυνση που προκύπτει σε καθημερινή βάση στη ζωή μου στη δουλειά μου, στο σπίτι μου, στις κοινωνικές μου επαφές αφού κανένας τομέας δεν έχει μείνει αλώβητος τον τελευταίο χρόνο.
Αγανακτώ που παρά τις επανειλημμένες και πολυέξοδες επανεπενδύσεις στην επιχείρησή μου, δεν έχω δουλειά, αγανακτώ που επιβαρύνονται τα λειτουργικά έξοδα της επιχείρησης ενώ τα έσοδα έχουν πλησιάσει στο μηδέν, αγανακτώ γιατί ξεκίνησα ν’ απολύω υπαλλήλους για πρώτη φορά στα 30 χρόνια δραστηριοποίησής μου, αγανακτώ γιατί πρέπει πλέον να πηγαίνω στην τράπεζα όχι για να κινήσω τους λογαριασμούς μου με πελάτες αλλά και για να κάνω αναλήψεις ώστε να στηρίξω την επιχείρηση και να «ζήσω» το σπίτι μου παίρνοντας απ’ αυτά που είχα με κόπο αποταμιεύσει με την οικογένειά μου για μια δύσκολη ώρα που όμως φαίνεται ότι είναι πολύ περισσότερο από ώρα πλέον...
Αγανακτώ γιατί δεν ξέρω τι ν’ απαντήσω στον 18χρονο γιο μου που κατηγορεί εμένα και τη μητέρα του για την απραξία μας ώστε να τιμωρηθούν όλοι εκείνοι που βλέπαμε να φοροδιαφεύγουν όλα αυτά τα χρόνια ή να τα «παίρνουν» ή να υπερκαταναλώνουν προκαλώντας εμάς που «δεν απλώναμε τα πόδια μας πέρα απ’ το πάπλωμά μας» και δεν παίρναμε εορτοδάνεια και διακοποδάνεια. Αγανακτώ όταν δεν ξέρω τι να του πω για την επανάληψη ψήφου στο ίδιο κόμμα που τελικά απλώς συνέχιζε την ίδια νοοτροπία ενώ ήξεραν πολύ καλά όλοι όπως αποδεικνύεται ότι μας οδηγούσαν στον όλεθρο.
Αγανακτώ γιατί έφτασα να συμβουλεύω το παιδί μου να στήσει τη ζωή του σ’ άλλη χώρα για να το προστατεύσω απ’ την ανεργία, την αναξιοκρατία και την έλλειψη ασφάλειας κι ικανότητας προγραμματισμού που δυστυχώς θα κληθεί ν’ αντιμετωπίσει στη χώρα μας.
Αγανακτώ γιατί ό,τι απέκτησα με κόπο και δουλειά, έφτασα να το χρυσοπληρώνω επειδή κάποιοι ήταν άπληστοι ή ανίκανοι να διαχειριστούν τα κοινά μας συμφέροντα κι ενώ πάντα ήμουν συνεπής στις υποχρεώσεις μου, τώρα φτάνω να νιώθω ο χαζός της παρέας αφού δεν έβγαλα «μαύρα» ή δεν κυνήγησα μια θεσούλα αιρετού ή δημόσιου λειτουργού απ’ αυτούς που απ’ το μηδέν έφτιαξαν περιουσίες και σήμερα μένουν στο απυρόβλητο με καταθέσεις στο εξωτερικό.
Αγανακτώ που ζω στην ομορφότερη γωνιά του πλανήτη, στη χώρα που λάτρεψα από παιδί κι έφτασα να σκέφτομαι να την εγκαταλείψω αφού η σύνταξη που μπορεί να πάρω δεν θα μου φτάνει να ζω αξιοπρεπώς. Αγανακτώ γιατί η αξιοπρέπεια που έχουμε ως λαός εκλαμβάνεται ως μέγιστη αδυναμία που επιτρέπει σ’ αυτούς που «έβαλαν πόδι» στη χώρα μου, να μην με υπολογίζουν.
Μπήκε για τα καλά στη ζωή μου η λέξη «αγανάκτηση» και βρίσκω ότι είναι η πιο κατάλληλη πλέον για όλα αυτά που με οδήγησαν να βγω κι εγώ στην πλατεία και χωρίς να το καταλάβω να φωνάζω για να εκτονωθώ, για να μην τρελαθώ, για να νιώθω ότι κάτι κάνω για να εκφράσω την αγανάκτησή μου.
Δεν πέταξα μπουκάλι, δεν μούντζωσα, δεν επιτέθηκα φραστικά σε κανέναν βουλευτή. Όχι ακόμη τουλάχιστον! Δεν ξέρω όμως αν θα κρατηθώ κι αν θα συνεχίσω να κρατώ τον πολιτισμό όταν αναγκαστώ ν’ απολύσω όλους τους υπαλλήλους μου, όταν κλείσω την επιχείρησή μου, όταν αποχαιρετήσω το παιδί μου στο αεροδρόμιο που θα ταξιδεύει γι’ άλλη χώρα.
Δεν ξέρω βέβαια πώς θ’ αντιδράσω την τελευταία φορά που θα κατέβω στην πλατεία για να δηλώσω την αγανάκτησή μου πριν μπω κι εγώ σ’ ένα αεροπλάνο για να βρω την τύχη μου σε άλλη χώρα αφού η χώρα μου με χρησιμοποιεί, με φορολογεί άδικα, με «στύβει», με ταπεινώνει και τελικά με τιμωρεί και με διώχνει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου